اشعار

یـاد تـو آئـیـنـه و نـام تـو نــور            ذکر تو خیر است و کلام تو نور

شعر بـخوان ای نفـس آسـمان!            «إِنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكمَة»، بخوان

به شهرِ کور بخشیدی فروغ چشم‌هایت را           منوّر کردی از نورت زمینِ زیر پایت را

ملائک یک‌به‌یک تبریک می‌گفتند با شادی           به لب ابن الرضا می‌دید لبخند رضایت را

ای آنکه سحـرگاه من و صبح سـپـیدی            عمری‌ست نشستم سر راهت به امیدی

گـم‌کـردهٔ راهـم! شدم از مقصد تو دور            نوری برسان؛ وضعیتم را که تو دیدی

ای دهـمـیـن حجـت حق بر بـشر            نـور خـدائی تـو ز پـا تـا بـه سـر

ای گــل گـلــزار بـنــی فــاطـمـه            وی که توئی به عرش حق قائمه

تـا کــتــاب آفــریــنــش بــاز شــد            عــاشـقـی بـال و پـرِ پــرواز شـد

تا که قـدری آب و خاک آدم شود            بـا دم هــو یـا عــلـی اعـجـاز شـد

عــشـق در جـانـم شـرار انـداخـتـه            شــوق، ذوقـم را به كـار انـداخـتـه

مـی‌زنـم پَـر در هـواى اهـل بـيـت            مـی‌ســرايـم در ثـنــاى اهـل بـيـت

سـلام بـر قـدمـت؛ یا مـجـیـر یا هادی            فـدای قـامـتـت ای بی‌نـظـیـر یا هـادی
تو نوری و قد و بالای تو سراجِ منیر            سـلام بـر تو سـراجُ الـمـنـیر یا هـادی

بـاز دلـم در هـوای حـضـرت هـادی            پَـر زده تا سـامـرای حـضرت هادی

می‌كِـشـدم سـمـت بــارگـاه رفـیـعـش            جَـذْبـۀ گـنـبـدْ طـلای حضرت هادی

امشب وزیده است به یثرب نسیم عشق            پیچـیده در فـضای مدیـنه شـمـیم عشق
آید ز طور عـشق، نوید از کـلیم عشق            غـرق تجـلّـیات خـدا شد حـریـم عـشق

ای عاشـقـان دوبـاره زمان صفا رسید            نـوری دگـر ز مـنـبع نـور خـدا رسـید
رخـشنده گـوهـر صـدف آسـمان عشق            زیبـاتـرین سـلالـۀ خـیـرالـوری رسـید

تا ده شـمردیم و خـدا آورد نور دیگری           مستیم هر بار از خمی، این بار جور دیگری

این نور هربار آمده یک سال برْکت کِشته‌ایم           این روزها از کوی ما دارد عبور دیگری

حرمت شوکت محض است ولی زیبا هم            متـوسـل به شکـوه حـرمت طـوبـا هم

غرق در جامعه و مست غدیریه شدیم            من و صحن حرم و کوه و خُم و دریا هم

ای مـحـبـان روز مـیـلاد آمـده            بـاز از ســبـط نـبـی یـاد آمـده
عشق اینـجـا تا به فـریـاد آمده            لطف و احسانش به امداد آمده

بـهـشـت اهـل ولا را ثـمـر مبارک باد            طـلـوع عـید بـزرگ دگر مـبارک باد
بـر آسـمـان ولایت قـمـر مـبـارک بـاد            محـمـد بن‌عـلـی را پـسر مبـارک بـاد

غنچه‌ای دیگر عیان شد در گلستان ولا            شد مدینه نور باران و زمین شد با صفا

جشن میلاد نقی آن مظهر پاکی و صدق            هم ولی الله هـسـتـی هـم امـام و مـقـتـدا

به جـای بـاران بـبـارد ز آسـمان انجـم            بـه مــقــدم پـسـر فـاطـمــه امــام دهــم

چه خـفـته‌ای مـه من روز عید آمد، قُـم            به بحر شادی گـردیده ملک هـستی گُم

آمده تا سخـن از چشم خود آغـاز کند            دهـمـین پنجـره را سمت خدا باز کند

تا که یک پرده، خدا را به من ابراز کند            جـگـر شـیـر بیـاریـد که اعـجـاز کـند

سپاس و حمد خدا را که ناز و نعمت داد            به نسل‌های بشر ذات پاکِ فـطرت داد

زبان برای تـشکـر، دهـان برای بـیان            نفس برای حـیات و بدن به قـدرت داد

برای عـشق دوبـاره بهـانه پیـدا شد            بـهـانه غـزلی عـاشـقـانـه پـیـدا شـد

طنین آمدن کیست اینکه از طربش            قـلم به شور رسید و تـرانه پیدا شد

بـر لـکـنتِ زبـان من آقا امـان دهـید            یا لطف کـرده و به بـیانم تـوان دهید

تا مدح یک فـضیـلـتـتان را بیان کنم            قـدر تـمام عـمـر جـهـانم زمـان دهید